We zijn 'community made' verus 'selfmade'.
Dit vertelde Lisa Jansen van Studio Stoofpot* tijdens de Vriendendag van het Openlucht Museum en haar opmerking kwam binnen bij mij.
Want hoe belangrijk is het om problemen, uitdagingen niet alleen aan te gaan maar te kijken wie je daarbij het beste kan helpen. Niet zelf worstelen om oplossingen of antwoorden te vinden, niet denken dat je het wel alleen kan. Maar de ‘community’, de mensen om je heen, toelaten en toelaten dat ze mogen helpen.
Zorggever en zorgnemer
Mijn man en ik zijn ‘Vrienden van’ het Nederlands Openlucht Museum (NOM) in Arnhem. Wat betekent dat wij een soort abonnement/kaarthouders zijn. Het NOM organiseert regelmatig vriendendagen waarbij kaarthouders worden uitgenodigd om presentaties bij te wonen, workshops te doen of specifieke rondleidingen te volgen. Vaak wordt er verteld over een thema en wat het NOM daar mee gaat doen. Het thema van dit jaar bij het NOM is ‘Zorgen voor Elkaar’. In dat kader hadden ze Lisa Jansen uitgenodigd.
Lisa vertelde haar eigen inspirerende verhaal over hoe zij een zorggever is voor haar zusje, voor haar vrienden, voor mensen om haar heen. Maar ze vertelde ook hoe zij uiteindelijk zelf ook heeft geaccepteerd om zorg te mogen ontvangen. Lisa heeft op latere leeftijd een bepaalde handicap gekregen, waardoor zij op momenten extra zorg nodig heeft. Lange tijd heeft zij zich tegen die zorgvraag gekeerd. Vond ze het heel lastig om zorg te accepteren. Zij was tenslotte altijd degene die de zorg verleende.
Totdat ze tot inkeer kwam en zag hoe waardevol het is om open te staan om zorg te ontvangen. Dat zij het waard is om zorg te ontvangen. Daarbij zag ze ook dat het niet gaat om jou alleen, dat jij niet alleen problemen kunt oplossen. Maar dat het juist de mensen om je heen zijn die je daarbij sterker maken. Vandaar haar opmerking: Wij als mensen zijn niet ‘selfmade’ maar ‘community made’. We worden sterker gemaakt door de omgeving en de mensen om ons heen als we daar voor open staan.
Autisme community
Dat heb ik als ‘partner van’ ook meegemaakt. In het begin, nadat mijn man zijn classificatie autisme had ontvangen, ben ik in de zorggeversmodus gestapt. Dat was sowieso altijd al een rol die ik heel snel aannam. Zorg geven aan de ander. Er zijn voor de ander. Het zelf oplossen. Zo ook na de classificatie. Ik ging zelf op zoek naar kennis, ging zelf beslissen wat er nodig was om het thuis weer op de rit te krijgen. Want ja, de classificatie autisme had wel impact thuis. Vragen als “Wat betekent dit nu?”, “Hoe gaan we hiermee verder?”, “Moet ik mij nu in alles gaan aanpassen?”, “Hoe gaat ons leven veranderen” waren allemaal vragen die bij mij opkwamen. En ik ging zelf aan de slag, dacht dat ik alle vragen zelf moest beantwoorden.
En een tijdje heb ik mij alleen gevoeld in die zoektocht. Nou ja niet helemaal alleen, want mijn man zat met een soortgelijke zoektocht uiteraard. Hij is degene die de classificatie autisme heeft gekregen. Voor hem had het natuurlijk ook grote impact. Echter, zat hij in een hulptraject van psycho-educatie en therapie. Hij was al zorgnemer op dat moment. Ik zat nog in de rol van zorggever.
Totdat ik mijn eigen community begon te ontdekken. De autisme community. Want natuurlijk zijn we niet alleen. Mijn man niet als autist en ik niet als partner van de autist. Er is een hele community van mensen die je heel graag willen vertellen over wat het is om autist te zijn. Hoe het is om een naaste van een autist te zijn. Allerlei boeken die geschreven zijn, presentaties die gegeven worden, youtube filmpjes, gespreksgroepen, de Nederlandse Vereniging voor Autisme, noem het maar op.
Een hele grote community waarin zowel zorgnemers als zorggevers zitten. Waarbij de zorggever ook de zorgnemer kan zijn en vice versa.
In deze community heb ik geleerd om het zorgen voor wat los te laten en zelf ook zorg te ontvangen. Voor mij was dat door deel te nemen een aan gespreksgroep en mijn eigen verhaal te vertellen. En toe te geven dat het soms best pittig is om een partner van iemand met autisme te zijn. Maar dat het niet erg is om dat toe te geven. Die emotie mag er zijn. Door die emotie uit te spreken ben ik geen slechter mens.
Zelf onderdeel van de community
De classificatie autisme is nu bijna 6 jaar geleden in mijn, ons, leven gekomen. En daar waar we eerst alleen op een vlot op een groot meer zaten, zitten we nu met vele mensen op een groot schip. Wij zijn onderdeel geworden van een community. Dat waren we natuurlijk al, maar we zijn ons er nu bewuster van. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik heb geaccepteerd dat ik het waard ben om zorg te mogen ontvangen. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik toch ook wel de rol van zorggever graag blijf uitvoeren.
Warme groet,
Astrid
* Studio Stoofpot: “Wij helpen gemotiveerde organisaties inclusiever te worden, bijvoorbeeld met workshops, trainingen en advies. Onze sprekers, trainers en consultants helpen je graag verder op weg naar meer inclusie.”
