Mocht je het moeilijk hebben, adem diep in en uit.
“Ontspan. Weet dat dit maar één pagina of één hoofdstuk is. Dit gaat hoe dan ook voorbij. Het is niet het hele verhaal.”
Dit was de spreuk/het citaat van zaterdag 30 april op de ‘Voorpositiviteit’ kalender die ik in mijn kantoortje heb liggen. En het was net even de bevestiging die ik zelf ook nodig had.
Pittige hoofdstuk
Zoals je wellicht weet zitten mijn man en ik op dit moment in een pittig hoofdstuk: Mijn schoonmoeder is ziek.
Vorig jaar heb ik bewust wat afstand genomen van mijn coachpraktijk om te zorgen voor haar, om er voor haar te zijn. Begin dit jaar heb ik de draad weer wat opgepakt want het leek beter te gaan. Totdat we helaas eind maart te horen hebben gekregen dat het ziektebeeld erger was dan gehoopt. Op dat moment heeft mijn schoonmoeder besloten om te stoppen met haar behandeling en ook te kiezen voor haar eigen einde.
Dit bericht en haar keuze heeft ervoor gezorgd dat een al moeilijk hoofdstuk nu heel pittig hoofdstuk aan het worden is. Voor haar, voor mijn man en uiteraard ook voor mij. Dus toen ik dit citaat voorbij zag komen gaf mij dat wel een soort rust. De gedachte: “Oh ja, het gaat voorbij. We gaan binnenkort iets afsluiten en dan kunnen we weer aan een nieuw, en hopelijk rustiger, hoofdstuk beginnen.”
Leef in het nu
Het gaf mij ook weer de herinnering om vooral ook in het NU te blijven leven. Je kunt blijven denken over hoe het vroeger was en je continue zorgen maken over hoe het later zal zijn, maar je leeft nu en je neemt op dit moment beslissingen.
Hoe mooi is het dan dat we er nu voor mijn schoonmoeder kunnen zijn in haar laatste dagen.
Dat we haar kunnen helpen om de brief voor de huisarts te schrijven waarin zij aangeeft wat haar zin voor het leven is en waarom die weg is. Ik zeg mooi, omdat dit momenten zijn waarop je in gesprek komt met elkaar. Ik besef dat dit echt waardevolle momenten zijn die we nu beleven.
Door die gesprekken over de zin van het leven met mijn schoonmoeder zet dat mijzelf ook aan het denken. Wat is mijn zin van het leven eigenlijk? Doe ik wel de dingen die mij zin geven? Zorg ik daarin goed voor mijzelf?
Hulp van een coach
Gelukkig heb ik nu zelf hulp van een coach. Ik zit in een kort coachtraject wat ik heb aangevraagd bij mijn werkgever de NVA. Zoals jullie wellicht ook nog weten ben ik vorig jaar uitgevallen bij de NVA door alle stress op het werk en thuis. Om goed terug te kunnen komen op mijn werk bij de NVA is het nodig dat ik weer even scherp voor ogen heb wat mijn grenzen zijn, hoe ik met piekergedachten om kan gaan en dat ik focus op mijn kwaliteiten in mijn werk.
“Maar Astrid” hoor ik je zeggen, “dat zijn toch juist de dingen waar jij andere op coacht?!”
Inderdaad….anderen. Ik kan niet mijzelf coachen. Het is heel goed om aan zelfreflectie te doen als coach en zo nu en dan jezelf weer even herijken als het ware.
Hoe mooi is het dan dat de verschillende hoofdstukken die op dit moment gaande zijn in mijn leven toch ook weer zo met elkaar verbonden zijn. Ik heb al aangegeven bij mijn coach dat ik in onze sessie graag wel werken aan mijn drijfveren.
Drijfveren
Drijfveren geven als het ware weer wat voor jou de zin van het leven is. Waar wordt mijn hart gelukkig van, waarvan gaat het vlammetje harder branden, wat zorgt ervoor dat mijn energiebalans positief blijft. Ik weet dat coachen en mensen mogen helpen een belangrijke drijfveer voor mij is.
Vandaar dat ik zeker ook tijdens dit pittige hoofdstuk doorga met mijn coaching. Dat ik berichten zal blijven delen. Dat ik de nieuwsbrief zal blijven maken. Alleen kan het zijn dat hij niet elke maand verschijnt. En dat wellicht de inhoud wat verschilt. Maar dat maakt niet uit. Het is onderdeel van mijn drijfveer en de invulling bepaal ik zelf.
Warme groet,
Astrid
