Ik stop. Niet omdat het moet, maar omdat ik wil!

Ik val meteen maar met de deur in huis: ik ga stoppen met APCoaching & Training. Na bijna 5 jaar, waarbij ik hele mooie mensen heb ontmoet, mooie coachtrajecten heb gedaan, maar nog steeds geen inkomen kan halen uit mijn onderneming, moet ik tot de conclusie komen dat ik geen ondernemer ben.

Coach en trainer ja, maar geen ondernemer. En dat begon ik steeds meer te merken. Het continue aan staan voor mijn onderneming, alles zien als een mogelijk haakje waarop je je diensten en producten aan mogelijke klanten kunt verkopen. Het ging steeds meer energie kosten. Want ja, eigenlijk wil ik helemaal niet wilt verkopen, maar gewoon mensen coachen. Echter kun je nu eenmaal niemand dwingen om naar een coach te gaan.

Ik ging linksaf

'Doe waar je hart van gaat sprankelen' is iets wat ik in de afgelopen jaren veel heb gezegd en over geschreven. Dat heb ik gedaan. Ik ben in 2018 begonnen als eigen ondernemer, in mijn eigen coachpraktijk. Ik was even klaar met medewerker zijn, wilde mijn eigen tijd bepalen, wilde mijn eigen koers varen. Ik wilde coachen en trainen. Dan maar inderdaad als zelfstandige doen. Thuis werd dat niet heel enthousiast ontvangen. Ik ging immers alle vorm van structuur en stabiliteit loslaten. Iets waar mijn man met autisme veel baat bij heeft. Maar ik had er baat bij om het eens helemaal anders te doen. Ik weet nog dat ik destijds een kaart las met daarop de teks 'If nothing goes right, go left.' Die kaart hangt nog steeds op het prikbord met foto's en spreuken op het toilet. Lang was ik meegelopen met de rest, had ik rekening gehouden met iedereen om mij heen. Maar ik koos op dat moment eens voor mijzelf. Ging dus linksaf.

En daar heb ik totaal geen spijt van gehad. Want hoe kan ik nou een goede coach zijn als ik mijn eigen advies niet eens zou opvolgen. Mijn credo is tenslotte dat je jezef op nummer 1 moet zetten. Goed zorgen voor jezelf want daarna kan je ook weer voor die ander zorgen.

Zo hangt daar er een spreuk van Loesje op datzelfde prikbord: 'Je kunt alleen tijd verspillen, wanneer je vergeet ervan te genieten'.  

Vergat te genieten

En dat genieten, dat viel de laatste tijd tegen. Zoals ik al zei, ik was continue aan als ondernemer, geen kans willen mislopen om jezelf te promoten. In de nacht wakker worden en dan maar doorgaan in je hoofd over wat je nou het beste kan doen om toch gezien te worden, om je producten verkocht te krijgen. In het bos lopen en niet in het hier en nu zijn maar in gedachen alweer thuis bezig met een bericht voor op sociale media. En merkte ik dat ik thuis er ook minder goed voor mijn man kon zijn. Tenminste dat gevoel had. 

Door de financiële situatie had ik ondertussen de keuze gemaakt om toch weer ergens voor een paar uur in dienst te gaan. Zo kwam ik terecht, via mijn vrijwilligers werk, bij de NVA (Nederlandse Vereniging voor Autisme). 2 dagen daar werken en 3 dagen voor mijn eigen bedrijf, nou ja ik was dus gewoon 7 dagen in de week met mijn praktijk bezig in mijn hoofd. Zo voelde het voor mij dat ik niet mijn volledige focus kon geven aan de NVA, maar voelde het toch ook dat ik niet met volledige focus bezig was voor APCoaching & Training. En dan is er ook nog de situatie thuis en net zo belangrijk: ik vergat mijzelf zeer regelmatig.

Ik was niet voor mijzelf aan het zorgen. Ik was tijd aan het verspillen, want ik was niet meer aan het genieten.Vandaar dat ik de beslissing heb genomen om te stoppen als eigen ondernemer, om te stoppen met APCoaching & Training. Niet omdat het moet. Want ik kan echt nog wel jaren zo doorgaan. Maar omdat ik het wil. Ik wil weer genieten van mijn tijd.

En nu?

Wat houdt dat stoppen dan in? Wat gaat er nu verder gebeuren? Nou...

• dat ik mij, na mijn vakantie, ga uitschrijven bij de Kamer van Koophandel
• dat ik ga stoppen met mijn nieuwsbrief
• dat ik mijn website ga ombouwen naar een plek waar ik nog wel mijn blogs kan publiceren. Het is namelijk heel helend voor mij om zo nu dan als 'partner van'  van mij af te schrijven. En als er mensen zijn die het fijn vinden om mee te lezen, nou dan kan dat.
• dat ik op sociale media echt nog wel actief blijf maar gewoon onder mijn eigen naam en dingen deel waar ik op dat moment zin in heb en niet omdat het moet
• dat ik gewoon 2 dagen in de week voor de NVA bijf werken en daar mijn kwaliteiten als trainer en coach kan inzetten
• dat ik mijn vrijwilligerswerk voor de NVA blijf doen
• dat ik weer in het bos kan lopen en er ook echt kan zijn op dat moment
• dat er thuis weer wat meer stabiliteit en structuur komt waardoor het daar ook weer wat rustiger wordt
• dat ik voor mijzelf ga zorgen.

Dank je wel

Heb ik spijt dat ik dit avontuur ben aangegaan? Absoluut niet. Ik had het zeker niet willen missen. Anders was er altijd die gedachte geweest 'what if...' Nee, ik heb het gedaan. Heb er van geleerd en zoals eerder gezegd heb ik mooie mensen ontmoet en leuke dingen gedaan. Maar het is nu weer tijd voor een andere fase in mijn leven.

Het is een mooie tijd geweest waarin ik heel veel steun heb gehad van mijn ouders. Die mij financieel ondersteunde zodat ik de coach opleiding kon doen, zodat ik een traject bij een business coach kon volgen om zo verder te kunnen ontwikkelen als mens. 

Maar specifiek heb ik ook veel steun gehad van mijn vader. Die altijd voor mij klaarstond. Mijn sparring-partner was, mij regelmatig de prikkende vraag stelde waardoor ik weer moest nadenken over wat ik nu eigenlijk wilde. Die mijn blogs redigeerde en ervoor zorgde dat er toch ook weer aan marketing gedacht werd. Maar bij wie ik ook gewoon dochter kon zijn wanneer ik daar behoefte aan had. Dank je wel Pap en Mam.

En dank je wel Maarten, mijn lieve man. Ook al vond je dat hele ondernemerschap maar niks, snapte je niet waarom ik alle zekerheid los wilde laten, liet je mij wel mijn ding doen. Zag je dat ik het nodig had om dit avontuur aan te gaan.

No goodbyes

Dit is geen vaarwel, maar een tot ziens. Zoals gezegd blijf ik gewoon actief op sociale media (facebook, linkedin en instagram, als we nog geen connectie hebben zoek mij dan gewoon ff op). En heb ik natuurlijk mijn werk en vrijwilligerswerk voor de NVA dus wellicht dat we elkaar in die hoedanigheid tegen (blijven) komen. En ik ben nog steeds coach en trainer dus wie weet wat er ooit nog op mijn pad komt!

Warme groet,

Astrid